Śnieg jest oddziaływaniem stanowiącym główne obciążenie dla wielu obiektów budowlanych, szczególnie w przypadku budynków wielkopowierzchniowych o konstrukcji stalowej. Zaprojektowany budynek, w tym szczególnie jego konstrukcja dachowa musi być wytrzymała na zalegające na niej warstwy śniegu i inne występujące na niej obciążenia. Dlatego podczas projektowania każdego budynku należy zwrócić uwagę w jakiej strefie śniegowej będzie on położony.

Obciążalność śniegową w różnych krajach muszą uwzględniać również panele słoneczne. W zależności od kraju w którym są montowane powinny wytrzymywać mniejsze lub większe obciążenia i mieć mniej lub bardziej wytrzymałą konstrukcję. Oczywiście w krajach gdzie opadu śniegu praktycznie nie występują wytrzymałość ta może być mniejsza niż w krajach z intensywnymi opadami. Jak możemy przeczytać na stronie producentów panele najczęściej wytrzymują 5400 Pa obciążenie śniegiem i 2400Pa obciążenie wiatrem.

Jako odniesienie do wyznaczenia obciążenia śniegiem dachów stosuje się obciążenie śniegiem gruntów, które może być wyznaczane na podstawie pomiarów w stacjach meteorologicznych na danym terenie. Należy jednak zaznaczyć, że są to jedynie dane orientacyjne, bo często ciężar pokrywy śnieżnej na gruncie może być mniejszy niż na dobrze izolowanym dachu w tych samych warunkach. W przypadku pokrywy śnieżnej na gruncie pod wpływem temperatury śnieg może topić się i wsiąkać do gruntu, przez co warstwa jest mniejsza niż byłaby na dachu. Dlatego podczas obliczania obciążenia śniegowego na jeden metr kwadratowy dachu uwzględnia się różne współczynniki, które zależą m.in. od bliskości sąsiednich budynków czy też kształtu dachu. Obciążenie to może być inne w różnych częściach tego samego dachu.

Ciężar właściwy śniegu zależny jest od temperatury, śnieg sypki waży mniej niż lód. Należy o tym pamiętać zwłaszcza podczas odwilży po opadach śniegu, bo zwiększająca się temperatura powoduje, że śnieg topi się i przy jej spadku zmienia w oblodzone warstwy groźne dla konstrukcji budynku.

Podczas projektowania budynków przyjmuje się określony czas ich użyteczności zwykle od dziesięciu do kilkuset lat. Im dłuższy okres użyteczności budynku tym współczynnik bezpieczeństwa musi być wyższy.

Do 2006 roku podczas tego typu wyliczeń przyjmowano tylko pięcioletni okres użyteczności budynków, co oznaczało, że raz na pięć lat, obciążenie śniegiem przyjęte jako założenie do zaprojektowania konstrukcji obiektu mogło zostać przekroczone . Takie warunki określała norma PN-80/B-02010 Obciążenia w obliczeniach statycznych – Obciążenie śniegiem (w skrócie PN-B).

Po drugiej połowie 2006 roku dla nowych budynków przyjęto 50-cioletni okres powrotu, co w praktyce oznacza, że maksymalne obciążenie śniegiem przyjęte podczas projektowania konstrukcji może być przekroczone tylko raz nie pięćdziesiąt lat, a nie na pięć jak poprzednio. Założenia te określa norma PN-EN 1991-1-3:2005 Eurokod 1: Oddziaływania na konstrukcje. Część 1–3: Oddziaływania ogólne – Obciążenie śniegiem – w skrócie PN-EN.

Dopiero po 1952 r. po raz pierwszy wyznaczono w Polsce pięć stref obciążenia śniegiem. Wcześniej posługiwano się tylko jedną lub dwiema zależnymi od położenia geograficznego wartościami.

Każda z pięciu wyznaczonych stref charakteryzuje się inną częstotliwością i natężeniem opadów śniegu.

Strefa I - obejmuje głownie tereny zachodniej Polski, część województwa dolnośląskiego. Lubuskiego i wielkopolskiego (Wrocław, Zielona Góra, Leszno)
Strefa II- obejmuje większą część terytorium kraju, w tym największe miasta takie jak: Łódź, Katowice, Poznań, Warszawa
Strefa III- pasmo obejmujące tereny Polski wschodnio- północnej, wschodniej i wschodnio- południowej, z takimi miastami jak Gdańsk, Siedlce, Lublin czy Rzeszów. 
Strefa IV- jest to głównie teren części województwa warmińsko- mazurskiego oraz podlaskiego (Olsztyn, Białystok, Suwałki)
Strefa V- to część województwa małopolskiego, obejmującego teren górski.

A- Wysokość n.p.m. (m) 
Qk- obciążenie śniegiem gruntu (iloczyn charakterystycznej grubości pokrywy śniegu na gruncie gk i średniego ciężaru objętościowego śniegu). Obciążenie charakterystyczne dachu śniegiem Sk (zgodnie z normą PN-80/B-02010), które przypada na 1 m² powierzchni określa się ze wzoru Sk = Qk x C [kN/m²], 
Qk - obciążenie charakterystyczne śniegiem gruntu, C to współczynnik kształtu dachu

Wszystkie ustalone wartości dotyczą wysokości n.p.m. niższej niż 1000 m. W przypadku terenów położonych wyżej, obciążenie śniegiem ustala się indywidualnie.

Wartości obciążeń dachowych są istotne szczególnie podczas konstrukcji dachów płaskich, na których mogą zalegać duże ilości śniegu. Obecnie ilość śniegu na większych budynkach typu supermarkety, hale widowiskowe, centra handlowe itp. jest stale monitorowana i gdy to konieczne odśnieżana. Ma to zapobiec ewentualnemu zbytniemu obciążeniu budynku, które mogłoby doprowadzić do jego zawalenia.

To ile śniegu zalega na dachu budynku powinno być stale sprawdzane, nie tylko w przypadku budynków z dachami płaskimi, ale też w miejscach zacienionych i osłoniętych od wiatru, gdzie mogą pojawić się grube warstwy śniegu.